Het afgelopen jaar ben ik begonnen aan een boek, een boek dat ik zelf schrijf welteverstaan. Het is een beestenklus en ik heb nog een lange weg te gaan, maar ben inmiddels ook al een eind gevorderd. Genoeg om nu een tipje van de sluier op te lichten.
Het boek in wording is mijn kijk op verslaving en herstel uitgewerkt in een integratieve behandelmethodiek. Ik schrijf voor een breed scala aan professionele hulpverleners – coaches, ervaringswerkers, counselors, therapeuten, psychologen – die werken of willen werken met mensen die kampen met hardnekkige gewoontes, verslavingen aan middelen of gedragspatronen, eetproblemen of andere dwangmatigheden. Ook wie mensen begeleidt die al in herstel zijn, dus geen actieve verslaving of eetstoornis meer hebben, kan er veel aan hebben.
Seksueel misbruik kan een rol spelen bij de ontwikkeling van eetstoornissen en verslavingen. Dit blog is geschreven door Lize (26). Openhartig vertelt zij hoe ‘die ene nacht’ van invloed was op haar zelfbeeld, met boulimia en depressie tot gevolg. Langzaam komt zij nu uit een donkere periode.
Jezelf serieus nemen is een voorwaarde voor een succesvol en duurzaam herstel. Maar gezien en begrepen worden door anderen is ook wel erg prettig, zeker als je nog kind bent. In dit blog beschrijf ik een sessie met Sylvia en laat ik haar zelf aan het woord. Sylvia had een eetstoornis en heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om niet serieus genomen te worden door hulpverleners.
Jezelf verliezen
Veel van mijn cliënten zijn zichzelf kwijtgeraakt of weten niet goed wie ze nou werkelijk zijn. Ze voelen zichzelf vaak ‘anders’ of ‘raar’. Sommigen ervaren de wereld intenser of genuanceerder dan andere mensen en zien of voelen details die anderen niet bemerken of niet belangrijk vinden. Ze voelen zich onbegrepen of niet gehoord. Vaak is er een gevoel niet te voldoen en angst om het niet goed te doen. Ze voelen zich minder waard en soms vertrouwen ze zichzelf helemaal niet meer.
Afgelopen weekend bezocht ik het seminar ‘De geheime taal van eetstoornissen’. Isa Power, de organisatie achter het seminar, had als spreekster Peggy Claude-Pierre uitgenodigd, de auteur van het gelijknamige boek en een van mijn inspiratiebronnen.
Peggy Claude-Pierre was zelf moeder van twee dochters met anorexia. Haar ervaringen met de ziekte van haar dochters vormen de basis van haar boek, waarin ze uitlegt wat de ziekte volgens haar behelst en vertelt over de methode waarmee ze niet alleen het leven van haar eigen dochters redde, maar inmiddels dat van vele honderden anderen. Onder hen de ernstigste gevallen die al waren opgegeven door hun artsen. Peggy’s belangrijkste boodschap is dan ook: je kunt volledig genezen van een eetstoornis.
Lange tijd kwam eten op de eerste plaats in haar bestaan. Nu staat Elizabeth zelf weer in het middelpunt van haar eigen leven. Het vergt de nodige discipline, want met eten kun je nooit helemaal stoppen zoals met alcohol of drugs. “Eten zal altijd wel een deel van mij zijn. Maar het moet wel een beetje leuke relatie blijven.”
Acht maanden geleden ontmoette ik Elizabeth (34) voor het eerst. De hele dag door dacht ze aan eten, vertelde ze. Ze had een overheersend gevoel dat ze moest eten en dat gevoel uitte zich in meerdere eetbuien per dag. Ze omschreef haar binnenste als een leeg vat. Op de bodem van dat vat zaten verdriet en pijn die ze soms letterlijk in haar buik kon voelen. Als ze het vat vulde met eten, was dat even prettig, maar het kwam nooit vol. Ze wist dat eten niet de oplossing was, maar het pijnlijke gevoel mocht het vat niet uit, dus bleef ze dempen. We spraken af dat we een manier gingen zoeken om haar vat ‘van binnenuit’ op te vullen.
