Het afgelopen jaar ben ik begonnen aan een boek, een boek dat ik zelf schrijf welteverstaan. Het is een beestenklus en ik heb nog een lange weg te gaan, maar ben inmiddels ook al een eind gevorderd. Genoeg om nu een tipje van de sluier op te lichten.
Het boek in wording is mijn kijk op verslaving en herstel uitgewerkt in een integratieve behandelmethodiek. Ik schrijf voor een breed scala aan professionele hulpverleners – coaches, ervaringswerkers, counselors, therapeuten, psychologen – die werken of willen werken met mensen die kampen met hardnekkige gewoontes, verslavingen aan middelen of gedragspatronen, eetproblemen of andere dwangmatigheden. Ook wie mensen begeleidt die al in herstel zijn, dus geen actieve verslaving of eetstoornis meer hebben, kan er veel aan hebben.
Er zijn mensen die de huidige periode als een cadeau beleven en zichzelf én hun levenskracht terugvinden dankzij de coronacrisis. Marin, herstellende van anorexia, is een van hen: “Deze dagen zijn voor mij essentieel. Dit is een manier van de natuur om mij duidelijk te maken: Cut the crap en focus gewoon op het hier en nu.”
De afgelopen weken vond ik emotioneel gezien behoorlijk verwarrend. Afwisselend heb ik mij onrustig gevoeld door de onophoudelijke stroom aan informatie, onzeker over de toekomst, daadkrachtig in het aanpassen van mijn werkzaamheden (sessies op 1,5 meter afstand of online) en regelmatig ook geïrriteerd door meningen en gedragingen die mij niet aanstaan. Sommige cliënten in mijn praktijk hebben het erg lastig; andere stemmen me vrolijk door de verrassend positieve ontwikkelingen die zij nu meemaken.
Herstellen van een verslaving is een heel persoonlijk proces. Leren voelen en daarin kwetsbaar durven zijn horen er, wat mij betreft, onlosmakelijk bij. In dit blog vertel ik hoe ik vervreemd raakte van mijn gevoelsleven en verhuisde naar mijn hoofd. In het vervolg beschrijf ik de terugreis, van het denken naar weer kunnen voelen.
Jezelf serieus nemen is een voorwaarde voor een succesvol en duurzaam herstel. Maar gezien en begrepen worden door anderen is ook wel erg prettig, zeker als je nog kind bent. In dit blog beschrijf ik een sessie met Sylvia en laat ik haar zelf aan het woord. Sylvia had een eetstoornis en heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om niet serieus genomen te worden door hulpverleners.
Jezelf verliezen
Veel van mijn cliënten zijn zichzelf kwijtgeraakt of weten niet goed wie ze nou werkelijk zijn. Ze voelen zichzelf vaak ‘anders’ of ‘raar’. Sommigen ervaren de wereld intenser of genuanceerder dan andere mensen en zien of voelen details die anderen niet bemerken of niet belangrijk vinden. Ze voelen zich onbegrepen of niet gehoord. Vaak is er een gevoel niet te voldoen en angst om het niet goed te doen. Ze voelen zich minder waard en soms vertrouwen ze zichzelf helemaal niet meer.
Mensen die bij mij komen voor hun verslaving, eetprobleem of andere hardnekkige gewoonte, zijn vrijwel altijd op zoek naar de oorzaak van hun gedrag. Tot nu toe heb ik nog nooit iemand ontmoet die ‘alleen maar verslaafd’ was.
Pijn
De meeste mensen die ik zie in mijn praktijk verdoven zich met een reden. Die behoefte aan verdoving is ergens (door) ontstaan. Er is vrijwel altijd sprake van pijn – emotionele of lichamelijke pijn of een combinatie van beide. Een verslaving of eetstoornis is vaak een manier om om te gaan met die pijn: een korte verlichting ervan of tijdelijk comfort.
